Het boekje “Regelmaat” is een grote rol in mijn leven gaan spelen. We hebben het vorige week van de consultatie-arts gekregen. Papa en mama lezen daarin allemaal dingen, waar vooral mama in gelooft en erg aan hecht. Papa is nog niet overtuigd en vindt vooralsnog dat ze op 9/11 dit soort boekjes moeten verbranden in plaats van Korans.
Alles, aangaande mij, moet nu in een bepaalde volgorde en op steeds dezelfde wijze. Daar heeft papa geen talent voor. Hij lijkt op zijn moeder. Hij gaat met mij om zoals oma het recept van havermout hanteert. Met een welgemeend “hoppeka”, mikt ze havermout rechtstreeks ongewogen uit het pak met een scheut zout in pakweg een liter kokende melk. Ze kiept er vervolgens suiker bij tot ze denkt, zo kan het wel weer, en laat het geheel dan ongeveer een paar minuten doorkoken. Het resultaat wordt na het hoofdgerecht opgediend en de, al dan niet aangebrande, uitkomst ervan ligt ergens tussen waterig mierzoet en een bitter stijfsel waarmee je huizen kunt bouwen.
Tja, zo ga je dus niet om met een kind, blijkt nu. Een kind grootbrengen lijkt op het berekenende Italiaans voetbal. Het resultaat is heilig. Ik moet nu wakker in bed met mijn wriemelgrage handen opgesloten onder de dekens. Ik moet dan een kwartier huilen, mag ook minder maar dat doe ik zeker niet, en dan maar slapen. Minimaal drie uur diep tot de volgende voeding. En dan weer; schone luier, de fles, tien minuten rechtop boeren en overlopen, vier minuut dertig knuffelen, tien minuten spelen in de box, vijf minuten rondkijken in de wipstoel en dan weer hup, wakker in mijn bed. Zo hebben mijn ouders steeds drie uur de tijd aan zichzelf. Nou ja, twee uur en drie kwartier, als ze tenminste het fatsoen hebben om mijn gehuil even af te wachten.
Tot zover de theorie van dit boekje. Ik kan niet lezen en al helemaal geen klok kijken en ben daarbij wars van een stramien. Om de boel in de war te schoppen, produceer ik bijvoorbeeld vier poepluiers in twee uur tijd. Vanuit de wieg schreeuw ik dan om verschoning. Ik zou best gewoon mijn vinger op willen steken, maar ja, die zitten onder de dekens. Al doende dwing ik ze om het schema los te laten. Als dat gebeurt, moet uitgezocht worden waar het fout ging, en dat kan soms verrassend ver teruggrijpen. ‘Als jij haar gisterenmorgen niet na vijf minuten huilen uit de wieg had geplukt en in de hangzak had gedaan, dan had ze vanavond wellicht normaal gaan slapen’, sprak mama vanavond tegen papa.
‘Ja dank je de 
‘ * koekoek.
Over schema’s in de war heb ik nog het volgende dijk-van-een verhaal. Ik zal deze keer maar beginnen met de clou; Ik sliep door (dat had ik nog nooit gedaan). Mama had een week daarvoor, voor de eerste zaterdagavond dat het (niet meer) kolven het toeliet, papa besteld voor de nachtvoeding. Kon zij eens een keer lekker doorslapen. Wist hij ook eens wat het was om bij nacht en ontij eruit te moeten. Laat ik me pas ’s ochtends om 06.30 uur horen. Ha ha, hi hi. Vond mama niet leuk!
Het was best moeilijk hoor. Eerst al ’s nachts toen ik mijn lach in moest houden omdat ik ze om 04.30 uur verbaasd hoorde praten en ze van de weeromstuit maar zijn gaan plassen. Ik deed het in mijn broek, dat dan weer wel, maar bleef stil. Ook al had ik honger, ik zou deze grap niet verpesten…
Team Eline
Jullie weten nu dus hoe ik erover denk. Regelmaat? Consequent zijn? BLEEEEHHHHHHH!
Net als Walter zeker? Op de foto moet Marlotte haar boterham met kaas eten. Ze was niet onder de indruk van haar papa, die zich gedwongen zag meer dan de helft van de boterham zelf op te eten. Ik heb nu een nieuwe missie. Ik ga zeker voor driekwart… die mijn vader opeet. Let maar op.
Om mij in dwarsheid en eigenplan trekkerigheid voor te zijn, werken papa en mama aan hun nieuwe missie. Ze gaan Team Eline vormen. Dat lijkt me geen overbodige luxe. Er is geen plaats voor verzaken of egoïsme. Als het team ergens zwak is, vind ik de plek. Papa oververmoeid als hij mij op bed legt? Ik zet dan extra een keel op. Dan kan ik hem wellicht breken. Zie ik hem ineens weglopen en komt daar midden in de nacht een (tamelijk) frisse mama aan die de kalmerende taken overneemt. Ja, daar kan ik niet tegenop. Voor ik het weet, geef ik me over aan de slaap.
Maar, ik blijf het in de gaten houden. Als er ergens een gat valt in hun verdediging, zal ik hem genadeloos uitbuiten.
Nieuwe dingen
Ik heb veel nieuwe dingen geleerd deze weken. Ik weet bijvoorbeeld hoe ik mijn handjes kan bewegen. Dat was handig toen ik bij oma was en die Puckiehond eraan ging likken. Ik trok hem pijlsnel weg. Getver.
Verder zijn mijn ogen veel beter geworden. Ik neem alles in me op. Met lachen doe ik nog steeds zuinig. Je moet ze niet verpesten, die ouders. Dat is niet goed voor ze heb ik gelezen in: “Oei, mijn ouders groeien.., in hun rol”
Het tribunaal
Daar moet ook nog wat over gezegd worden. Maar zeker niet hier. Zeker niet uitgetypt. Het tribunaal is papa’s donderdagavond tennisclubje. Daarin worden de onvolkomenheden van de diverse mama’s besproken, zoals hun onvermogen te zien dat papa’s altijd heel goed hun best doen en zo. Maar erger nog, ook hun eigen papa-onvolkomenheden komen aan bod. Dat wil je niet weten. Geloof me.
De B.V.
Toen iemand aan papa vroeg hoe het ging met de BV, zei hij dat het niks meer werd, dat het mislukt was en afgebouwd. Pas toen die persoon zei het jammer te vinden voor alle mensen die daarmee op straat kwamen te staan, besefte hij dat het nu eens niet over BorstVoeding ging…
De revanche:
Met maat Robin wint papa de PVC Open heren dubbel 6 (Na het dramatisch verlopen Montfoort open, nu alle rackets heel gebleven en geen vijanden van betekenis gemaakt). Ik ben trots op hem.