Ik ging niet vanzelf. Later zegt papa grappend over mij: ‘niet fatsoenlijk gemaakt en niet fatsoenlijk gekomen.’ In de maak ben ik uiteindelijk een IVF’je. Papa had zich voorgenomen om, de eerste keer dat hij een afspraak in het UMC had om zaadjes te komen produceren, de wachtkamer binnen te stappen onder het uitroepen van: ‘Zo, ouwe rukkers!’ Maar er zaten iets te veel serieus kijkende dames. Papa vroeg zich af of de mannen “het” niet zonder konden. Ze zouden toch wel zonder mogen? Toen realiseerde hij zich pas dat sommige stellen van ver kwamen. Die moesten daarom samen wachten tot het zaad er was, en dan “opgewerkt” gereed was voor inname. Mijn mama mocht gewoon twee uur later naar Utrecht komen om de tweede etappe van de IUI-behandeling te ondergaan.
Opwerken. Dat is een raar iets. Onder meer wordt in een centrifuge het transportvocht gefilterd. Van je coördinatie is dan volgens mij niks meer over door al dat gedraai. Maar de geselecteerde, meest beweeglijke zaadjes worden dicht bij het doel gedropt. Degene die het eerst weer bij zijn positieven komt, maakt de meeste kans. Maar, zou jij als rechtgeaarde eicel de deur open doen voor “iemand” die half bezopen, met een stuk in zijn staart aanklopt?
Bovenstaande heeft negen! keer plaatsgevonden. Papa noemt dat zijn negen keer betaalde seks, want op de achtergrond liep de parkeermeter van het UMC door. Het had niet gewenste Eline-resultaat. Waarom dan toch negen keer proberen, zou je zeggen. Nou, bij de derde keer was mama wel zwanger, maar dat liep alsnog mis na 10 weken. Dat was schrikken en heel jammer, maar ze wisten nu wel dat het mogelijk was. Het telde dan ook als een gelukte IUI-poging. Vandaar dat ze nog eens zes keer voor dezelfde behandelmethode naar Utrecht mochten. Lachen, die keer dat papa zuinig probeerde om zoveel mogelijk zaadjes in het potje te krijgen en zich al scheppend sneed aan het verrassend scherpe randje ervan. Hij heeft toen met zijn vinger snel het bloed uit het potje gevist om te voorkomen dat hij vreemde vragen en vervelende onderzoeken zou krijgen…
Na de laatste IUI-behandeling zijn mijn ouders op gesprek geweest om te praten over een IVF-behandeling. Dat is met prikken en hormonen, iets wat mama vreselijk vindt. Maar voor twijfel was helemaal geen ruimte. Mevrouw de dokter meldde het simpelweg als goed nieuws dat mijn ouders ervoor in aanmerking kwamen. Ze zou hen op de wachtlijst zetten.
‘Ok.’
05-01-2010
Ik kom eraan. Ze hebben me nu al 5x op een echo bekeken. Volgens mijn moeder lijk ik nu al op mijn vader omdat ik gisteren heel eigenwijs alleen mijn rug liet zien. Papa is nou al beschermend. Hij heeft de met de echosonde prikkende kraamcentrumniste tot de orde geroepen. ‘Loop mijn kind niet te porren! Als ze zo wil liggen, blijft ze zo liggen.’ Hij vond overigens dat ik gewoon op mijn moeder leek. Die wil ook nooit op de foto. Ook hieronder zie je maar een gedeelte.
