Ja, kwartaalbericht al weer. Het is 7 november, de laatste dag dat papa 41 is. Terwijl veel mensen zich te buiten gaan aan een herfstdepressie lig ik voornamelijk tevreden voor me uit te lachen. Zeven kilootjes geeft de weegschaal al weer aan. Ik groei mezelf nog voorbij als dat zo doorgaat. Elke dag doet mama buig-, rek- en strekoefeningen met me omdat geconstateerd is dat ik ietjewat krom ben. Mijn nek zit vast. De manueeltherapeut heeft me al twee keer flink onderhanden genomen. Het helpt want ik word steeds losser. De onderkanten van mijn voeten hebben inmiddels geen geheimen meer voor me. Ook heb ik veel profijt van de babymassagecursus. Druk daar joh hé!
Morgen ga ik voor de tweede keer proefdraaien in het kinderdagverblijf. Ik overweeg deze keer wel te gaan slapen. En over slapen gesproken; dit weekend was ik voor het eerst uit logeren. Niet eens bij oma, maar bij de familie van papa’s tweede baas Ad, met zijn dochters Marjolein en Lisette. Papa en mama hadden het feestje van de bruiloft van Sandra en Owen en ze konden mij er niet bij hebben.
Ad is ook een beetje de baas van papa. Hij was bang dat ik hem uit zijn slaap zou houden. Nou, het was bijna andersom. Wat kan die man snurken zeg. Maar ja, hij had dan ook net een werkdag met koopavond van 12 uur achter de rug. Die ging echt niet wakker liggen van wat kleine kikjes die ik ’s nachts geef om aan te geven dat ik nog leef. En Inge Branger? Die heeft wel alles gehoord. Die lag te waken en weet nu pas weer hoeveel lawaai haar man maakt.
Om te trainen voor het bij vreemde mensen slapen, zijn we naar Eindhoven geweest in een hotel. Ik was niet in vorm. Dan zeg ik het zachtjes. Papa en mama stonden om tien uur ’s avonds op het punt om alles op te breken en naar huis te gaan. Er was iets fout gegaan met de middagfles waarna ik vreselijke krampen kreeg. Ontroostbaar. Toen het even weer leek te gaan wilden ze met mij in het restaurant van het hotel gaan eten. Het eerste drankje was al ingeschonken en de menukaart al in handen, maar daarmee hield het op. Mijn huilen daarentegen pas uren later. In allerijl heeft papa shoarma gehaald op het Stratumseind. Dat was net op tijd voordat ook mama ontroostbaar zou worden…
Eind oktober is er voor ons geboorte-gekookt door Richard en Ella. Dat was tonijn en stoofpot eten, en ik had geloof ik een eh… een eh..
O ja, een fles melk.
Opmerkelijk: op 15 november hang ik omgekeerd over mama’s schouder. Ik word geacht te boeren. In plaats van een bescheiden boertje, komt er een golf melk naar buiten die zo mama’s nek in glijdt. Ze gilt het uit. Ik blijf daarentegen kalm. Ik pak het uiteinde van m’n slab en veeg keurig mijn mond af.