Eerst maar eens beginnen met een naamwijziging zoals voorgesteld door Mireille:

Eli-nu!

Zelf heb ik geen idee waar dat vandaan komt, maar volgens hunnie heeft het te maken met mijn heldere manier van herhaaldelijk communiceren aangaande zaken die vlot-achtig geregeld moeten worden met betrekking tot mijn algemeen welbevinden. Hoe dan ook, ik ben best tevreden met mezelf en ga voorlopig niets veranderen. Het is maar dat ze het weten. Kan je eindelijk praten. Zou je je mond moeten houden. Tssss.

Met 15 maanden begon mijn woordenexplosie met onder andere: Kitty, Ernie, lalalamp.
Twee is nee, zeggen ze wel eens. Kinderpubertijd, noemen ze het. Wist ik veel dat ik nog een half jaar te gaan had toen ik daar alvast maar mee begon.
Fietsen? Nee. Stukje lopen? Nee. Groente eten? Nee. Papa voorlezen? Nee. Naar bed? Nee. IJsje? Nee… eh Ja. Ik geef toe, je moet natuurlijk wel blijven nadenken over je antwoorden.

Naast mondeling, ben ik ook visueel sterk. Ik maak een instant-scan van een ruimte die ik betreed, met als leidraad: Wat is er veranderd? Wat hoort hier niet? Wat is er nieuw, en ongetwijfeld ter onderzoek speciaal voor mij neergelegd? Aha! Een accuboor, een nietmachine, etc. etc. Hufterproof is daarbij niet per definitie Eline-proof. Ik kijk zelf wel even hoe sterk dingen zijn. Ik heb daarbij speciale aandacht voor sleutels. Fascinaties had ik dus, maar soms uitlopend naar obsessies. Pauwen bijvoorbeeld. Pauwen kijken met opa. Kijk daar staat ie, op het dak. Ik dribbelde rustig vier keer het hele erf over als we ze nog niet gevonden hadden.

Mijn lievelingsfilm was een jaar lang “Cars”, maar mijn favoriete acteur daarin ging over van Bliksem op Takel. Die kreeg terecht zijn eigen film. Zo dol was ik erop dat ik hem zelf in de dvd-speler wilde stoppen. Toen was hij drie maanden zoek omdat hij tussen twee apparaten terecht was gekomen.
Daarna kwam “Wielen van de bus”, gek werden mijn ouders van die tune. Even overwogen om een linkje naar Youtube te maken, maar het gaat te ver. Ze trekken het echt niet meer.

Het is best leuk om tussen één en twee jaar te zijn. Je neemt je ouders mee naar de leukste ontdekplekken. In een huisje op vakantie is leuk. België, Mallorca, Winterberg, Cochem, Ameland; allemaal leuk. “errug leuk”, zoals ik sinds kort dingen die me bevallen, kan duiden. Op Mallorca werd mijn langdurige obsessie voor molens geboren. Ze hebben er daar ook heel veel, en ik kon het in oktober 2011 al heel verstaanbaar zeggen: ‘Mooowwluh’.
Bij het fietsen door Montfoort zie je er genoeg in alle soorten en vooral maten: de grote molen, de kleine molen en de mini molen. Een rit was pas compleet als ik me ervan vergewist had, dat ze er alle drie nog stonden. Gaat inmiddels wel weer.

Poezen. Met drie stuks ga ik naar. Bed; Dikkie Dik, kleine poesie en ooke poesie. Ooke poesie was bedoeld als reserve voor kleine poesie, maar tot twee tellen is niet zo moeilijk. Ze moeten er dus gewoon allebei zijn. Tegenwoordig worden de poezen ook nog vergezeld van schaap. Die hebben we gekregen van een Japanse student die een week met mama had opgetrokken. Het is een heel gedoe en bovendien gevaarlijk om ’s ochtends met mij de trap af te gaan want de hele santenkraam moet mee. Dat is dus inclusief doeke en eventuele tijdelijke overige logeerknuffels.
Doeke is en blijft de remedie voor alles. Dikke doeke bovenal, maar als het niet anders kan omdat ie in de was zit, dan maar dunne doeke. Ik dreig er nog wel eens over te vallen als ik hem te laag laat hangen.
Is helemaal niet erg als ik val. Ik ben gevallen op velerlei wijzen, en talloze keren. Techniek is daarin belangrijk. Huilen doe ik zelden. Eén keer ging het mis, toen ik bij Sandra en Owen een stoelpoot over het hoofd zag, en ik met mijn hoofd tegen een volgende stoelpoot knalde. Dat vergde veel troostwerk. Eerst stond mijn voorhoofd aan de buitenkant enige dagen, in een driehoekige punt naar voren en later, toen men dacht dat het wel weer genezen was, kwam de inwendige bloeduitstorting zomaar op een dag, en meer dan een week later, ineens naar buiten. Zag ik er weer even niet uit.
Maar dat was maar die ene keer dus. Nou ja, én toen de schoolfotograaf kwam natuurlijk ook nog. Toen was ik net van de glijbaan geduikeld en heb uit nood met neus en bovenlip geremd. Goed wat ze tegenwoordig allemaal weg kunnen poetsen in de computer. Als je een goede foto van mijn vader tegenkomt hier, kun je zondermeer stellen dat het hem heel veel tijd gekost heeft…

Inmiddels heb ik ook een echte poes gekregen. Hij vond me gelijk aardig en hij blijft dat zelfs als ik vreemde fratsen met hem uithaal.
Even wat anders:
Owen Owen Owen Owen Owen Owen Owen Owen Owen Owen, tot Sandra er jaloers van wordt. Pas wilde ze bij mij en Owen op de bank komen zitten. Ik heb haar gedecideerd terugverwezen naar de stoel waar ze vandaan kwam.

Die Sandra kan ik hebben met één vinger in mijn neus

Ik ben afgelopen jaar veel bij diverse dierenboerderijen geweest. Ik wist precies hoe die beesten met die lange oren heetten, alleen niet waar de klemtoon zat. Iedereen had veel lol als ik weer eens over Kó!-nijnen sprak. Ik gunde ze dat en heb die uitspraak daarom langer dan nodig gehandhaafd.
De echte dierentuin is helemaal geweldig, maar ik houd wel van een beetje afwisseling. Dit is de beer. Kijk de beer zwemt en de beer eet een boomtak. Ja, dag dag beer. Oftewel; volgend beest graag. Deze snap ik nu. Alleen vissen in een aquarium vervelen mij niet snel.

Ik word graag voorgelezen. Ook door mijn donderdagavond oppassen Savanna en Eliska.
Met papa en mama ga ik vaak naar de bibliotheek. Mensen moeten altijd erg lachen als ik daar binnenren onder het uitroepen van: ‘Boeke! Boeke! Boeke!’ Ik duik vervolgens de hoek van de kinderboeken in om… met de muur-Lego te spelen.
Liedjesboeken zijn favoriet bij mij. Ik begin zelf liedjes te zingen. Als eerste zong ik zelfs een Engels lied: “Elmo’s song”
Mijn alfabet:
ABEHIJKMNOPQTUY 15 letters al. De S kan ik wel middenin een woord of aan het eind, zoals bij Dennis, maar niet aan het begin. Sandra wordt daarom niet meer dan Anna
De H gebruik ik voor W en R.
De N of de J gebruik ik ook voor L
Spelen wordt penen. Ik peen wat af
Neken = tekenen
Kjeien en Kjimmen
Boekie nezen.
Bekentje om (Dekentje om)
Een buchanon (een luchtballon)
Een wielrenner wordt Hiennenne, en toch weet iedereen wat ik bedoel.

Maar het gaat nu wel hard. De GGGGG kan ik ook ineens, uit het niets. Ik ben ook al aan het stoeien met voltooid deelwoorden; ‘Daar komt papa aangeloopt.’ Een zin van wel vier woorden. Een dag na mijn verjaardag doe ik zelfs een zin met vijf woorden. We zitten op de fiets en halen met moeite mama in. Papa roept al trappend: ‘Fiets, fiets, fiets!’ De aansteller. Ik zeg: “doe niet zo gek papa!’. Vanaf nu ga ik me met hun opvoeding bemoeien.

 

Eten: alles wat groen is en niet een komkommer, negeer ik. Ik gooi daarbij nog steeds met eten. Rijst en slierten zijn het nog steeds helemaal en met name Risotto.

Ik kan al mensen troosten. Ik kan niet tegen verdrietige mensen. ‘Kom maar’, zeg ik dan, tranen weg. En dan krijgen ze een knuffel.

Slapen doe ik nog steeds graag en als de beste. Ik ga zonder problemen slapen en kan ’s middags nog vaak 3 uur lang. Wel word ik nogal eens wakker als ik ’s nachts nieuwe dingen verwerk die ik heb meegemaakt en als informatie naar binnen heb gezogen.

Mijn ouders zeggen dat het tijd is dat ik wat nieuws ga leren. Ze noemen het “geduld”. Geen idee wat het is, maar als het echt zo bijzonder is, dan had ik het allang gehad, want dan had ik namelijk net zo lang lopen drammen tot ze het me gaven…