Ik ben vier en de vakantie is voorbij. Er is van alles veranderd. We wonen in een nieuw huis met Streepje en Dropje omdat poes Roderick verdwenen is, maar vooral; ik zit op de Graaf Jan van Montfoort school. De juffies van het kinderdagverblijf hebben mijn ouders een map meegegeven met knutsels maar ook met een voorwoord waarbij ze het niet droog hielden. Doen ze erom hoor, maar dan nog. Ben ik al sinds jaar en dag zindelijk, begint het bij hen, nota bene uit hun ogen te sijpelen… Tssss watjes!
Voordat ik naar school mocht, moest ik een zelfportret inleveren. Is goed gelukt al zeg ik het zelf.
Ik had er veel zin in. Veel vriendjes van het kinderdagverblijf zaten al op deze school en Björn begint gelijk met mij.
Als je goed kijkt op de foto in de klas, zie je Jurians witte haar en oog achter Manou.
Manou is niet zo’n praatjesmaker zegt mama tegen papa. Ik corrigeer dat. Tegen mij is Manou wel een praatjesmaker. Daar gaat het om.
Bij Aiden ga ik in week 2 al spelen en in week drie ga ik naar Björn, en komt Björn bij mij. Björns papa vindt dat hij wat meer met jongens moet spelen. Komt waarschijnlijk omdat we net gezellig Babyborn in bad aan het doen waren toen hij hem op kwam halen…
We zijn nog maar net van start op school en moeten nu al letters leren. Ik zeg van de week tegen de juf: ‘ik heb al een K’uh gekleid.’ Maar omdat ik drie verschillende juffen (Greta, Astrid en Dyane) heb, moest het nog een keer. Maakt ook niet zoveel uit, want ik maak er niet al te veel werk van. De “Kuh” van Kamper is een streep met een “c-tje” en klaar is Eline. Zuinig omgaan met materiaal noem ik dat.
Denk je aan school, dan denk je aan krijt. Ik zeg; dat was nog eens een tijd, zo’n 145 tot 66 miljoen jaar geleden! Papa en mama maken zich lichtelijk zorgen over de insteek van de Christelijke school en mijn fascinatie voor Dino’s.
Ik heb dino’s van plastic. Van Oscar heb ik Playmobil dino’s gekregen, ik heb plastic dinoskeletten, een eigen Pachy die uit een ei was gekropen door hem in het water te leggen, waardoor hij groter werd en het ei uitkwam. Nu is ie uitgedroogd en weer klein. In Dierentuin Amersfoort durf ik echter niet het dino-bos in. Ik mag dan wel fan zijn, en weet heus wel wat uitgestorven betekent, maar die geluiden gaan me te ver.
Met papa ga ik bij mijn grote vrienden Valtentijn en Robin kijken. Bij oma zitten we vaak samen te DS’en, tv te kijken en te trampolinenen.
Ik roep langs de lijn dat ze moeten winnen en moeten scoren. Ik ga graag mee, tenminste; als me in de “rustig” appelsap en wat lekkers van chocola is beloofd.
‘Papa, is het onderhand al rustig?’
Weet je wat écht mijn ding is? Sokken! Ik weiger ze zelf aan te trekken, want dan is het mijn verantwoordelijkheid hoe ze zitten. Ze zitten sowieso nóóit in een keer goed. Haast of geen haast, ik vind altijd wel een dingetje om op of aan te merken. Als papa zegt dat hij ook niet weet hoe het voelt, en dat ik zelf maar een beetje moet duwen en trekken, dan wijs ik hem op een bultje ergens bij mijn tenen en zeg hem dat als er nog een bultje zichtbaar is, dat hij dat dan recht moet maken. Dit proces gaat soms door tot we soms allebei de slappe lach krijgen.