Eline on the move
Ik ben nu langer buiten mama’s buik dan dat ik erin zat. Mooi moment om weer eens wat over mijn vorderingen te vertellen.
Te wandelwagen, te winkelwagen, te voet, te tractor, bij papa en oma op de fiets, te paard desnoods; ik ga vooruit. Soms ook achteruit, maar dat is bij schommelen. Fietsen doe ik zelf nog niet, maar toch ga ik nergens meer heen zonder gele trui. Die lui bij het kinderdagverblijf zijn er maar wat blij mee. Nu kan ik ook daar normaal slapen. En ook naar oma gaat hij mee. Pas geleden moest hij in de was. Dan is de magie eraf. Moest papa hem aan in de sauna en toen ging ie wel weer.
Toen ik net een half jaar was, kon ik: ‘Kwek-kwek’, zeggen. Dat is mijn eend. Maar daar gingen mijn ouders zo spastisch over doen dat ik mijn taalgebruik maar wat getemperd heb. Aan strebers heb je niks tenslotte. Ik zag mijn vader de consultatie-arts schamper aankijken toen ze vroeg of ik de A-klank al onder controle had. Dat ging me te ver. Twee woorden spreek ik nu nog uit; Papa en mam. Dat lijkt eerlijk verdeeld zo op het eerste gezicht, ware het niet dat mam staat voor eten. Daar kwamen ze nog vrij laat achter. Mama dacht dat ik haar alleen adresseerde als ik een probleem had. Dat klopte wel, maar het was elke keer hetzelfde probleem; HONGER!
Nieuw in mijn leven is het nijlpaard. Die hadden ze al die tijd op de kast voor me verstopt. Zou van mama zijn. Niks daarvan. Op t’rmee. Kan me niet schelen dat het een beetje krap wordt in mijn ledikant. Vind ik gezellig.
Koekiemonster heeft gezelschap gekregen van Tommy. Die zie ik elke morgen op tv als ik net uit bed nog een beetje wakker mag worden in mijn wipstoel. Mijn wippertje staat dan geklemd tussen de salontafel en een leunstoel. Mijn voeten rusten op twee gestapelde kussentjes. Dan kan je dus niet schommelen. Het is al twee keer gebeurd dat ik in mijn enthousiasme voorover was geduikeld. Niets ernstigs hoor, maar mijn ouders schrikken telkens zo als ik, met de wipstoel op mijn rug gebonden, aan kom kruipen. Papa wist even niet wat hij moest doen. Een foto maken of toch maar even kijken of ik nog heel was… Er is geen foto van.
Ik groei prima. Boven heb ik nu ook al vier tandjes.
Mijn benen noemt mijn vader spekkies. Als er ook nog een luier omzit, kan mijn broek alleen aan met gebruikmaking van de zwaartekracht. Je tilt hem aan twee kanten omhoog en dan zak ik er langzaam in.
Het is maar goed dat ik zo zwaar ben. Met eten ben ik namelijk nog steeds ongeduldig. Als ik het zie, begin ik zo hard met mijn handen te flappen dat ik als lichtgewicht zo op zou stijgen.
Ik kan zelf staan en weer gaan zitten en dus ook gaan en staan waar ik wil. Kruipen doe ik weinig. Daar heb je een goede ondergrond voor nodig. Omdat overal de vloeren van laminaat, hout en zeil zijn, en dus erg glad, kan ik straks eerder zwemmen dan lopen.
Bijna elk klein onderzoek dat ik instel wordt becommentarieerd. ‘Uh! Eline, dat is van papa’ of; Uh, uh, uh! dat is van mama’. Dit wel en dat dan weer niet, dat werkt zo niet. Je moet de dingen niet nodeloos gecompliceerd maken. In voorkomende gevallen grijp ik terug op de eerste wet van Eline: kan ik erbij, dan is het van mij. Zo zijn de wijnflessen sinds kort niet meer van mij. Het lege rek is nu uiteraard wel mijn klimrek.
* Zal ik jullie mijn cd collectie eens laten zien?
Ik weet trouwens precies wat wel en niet van mij is. Als ik op iets af ga wat zeker niet van mij is; borden op tafel, de gieter in de kast, wijnflessen, de dvd-speler of bijvoorbeeld de WII, dan verraad ik mij door geen geluid te maken. Komen ze meteen kijken. Raar is dat.
In bepaalde zaken ben ik al erg goed. Zo zou u mij in kunnen huren als u veel dingen hebt die uit elkaar moeten. Op papa’s werk heb ik me al nuttig gemaakt, hoewel achteraf bleek dat die perforator nog niet uit elkaar hoefde, maar dat zag ik door mijn snelle vingers. En over vingervlug gesproken. Op een onbewaakt ogenblik heb ik de spatiebalk van de laptop gepeuterd. Die werkt nu alleen nog als je er een hele harde klap op geeft.
Ook wijs ik nu constant dingen aan om mijn ouders te overhoren. Zo controleer ik of ze nog steeds weten wat wat is.
‘Lamp’, zeggen ze dan bijvoorbeeld. En als ik naar boven heb gewezen, reken ik het goed.
Verder verkeren mijn ouders inmiddels in een identiteitscrisis. Als ze in mijn boek lezen, denken ze dat het een spiegel is. Beginnen ze hetzelfde geluid te maken als het beest op de pagina.
Schapen, katten, honden, koeien, paarden, konijnen etc. Vaak kijken ze daarna mij verwachtingsvol aan, maar ik doe niet mee aan die fratsen. Dat kan je toch niet serieus nemen. Ik staar ze daarom maar een beetje meewarig aan.
Mijn TV-held is Bumba de clown. Ik heb ook boekjes van hem.
Inmiddels vertel ik alles wat ik weet door aan Poppie. Hij mag ook mee als ik ergens naar toe ga.