Ja, daar zit ik dan al weer, een half jaar oud te wezen. Ik kan niet zeggen dat ik met een mond vol tanden zit. Eén minuscuul puntje komt door. Rechtsonder. Dat dan weer wel. Wat er niet allemaal weer gebeurd is zeg. En wat ik allemaal niet gezien heb. En wat ik allemaal al niet kan! Zo kan ik bijvoorbeeld inmiddels zelf een kus uitdelen.
Ik zal het maar gelijk zelf zeggen: ik heb me ontwikkeld tot een makkelijk kind met een hele simpele gebruiksaanwijzing. Je geeft me op tijd te eten én genoeg, of je kiest ervoor om dat niet te doen. In het laatste geval zijn de gevolgen voor jezelf.
Systematisch, zo zou ik het ongeveer willen omschrijven hoe ze me uithongerden. De flesjes die ik met regelmaat kreeg, konden me niet van het tegendeel overtuigen. Op zo’n moment kies ik de weg van de terreur. Als mijn maag niet tevreden is, ben ik het niet en dan zal mijn omgeving dat weten.
Misschien moet ik ook wat meer binnenhouden. Men loopt hier regelmatig rond alsof er een vlucht duiven is overgekomen die ze per abuis laxeerpillen hebben bijgevoederd. Overal zitten witte plekken kleine meisjesspuug op hun kleding. Maar dan nog. Het is eigenlijk nooit meer genoeg. De lege fles moeten ze na een voeding uit mijn handjes pellen. Op het kinderdagverblijf vragen ze of ik thuis ook zo tekeer ga. Angstig lengen ze de melk daar aan met extra water. Niet dat het helpt. Inmiddels krijg ik forte voeding. Dat is wat dikker en blijft daardoor wat langer in je maag. Dat helpt iets. Daaronder wordt het ook meteen dikker. Ze omschrijven het als “Das”. Dat is kleien voor gevorderden.
Dat had je vroeger. Het kwam vaak met Sinterklaas om de volgestrooide hoek kijken, meestal met bijbehorende verf. Zelf doe ik het in de standaard de herfstkleuren lichtgeel tot donkergroen.
Over die ouwe kerel gesproken. Raar verhaal is dat. Ik zal tot minimaal mijn zevende vol moeten houden dat ik denk dat ie bestaat. Maar ik weet hoe het zit. Hij kleedde zich voor mijn neus om.
De kerstman? Ja, ik blijf aan de gang. Voor mijn part ben ik dat zelf…
En dan die kinderachtige boom. Toch ziet hij er voor mij wel heel aantrekkelijk uit. Als ik met twee kundige rollen vanaf mijn speelkleed eindelijk dat ding bereik en een beetje aan die takken begin te trekken, klinkt het: “Uh uhhh!”. Wat zou dat dan te betekenen hebben?
Mama en papa dachten dat ik mijn voetjes al ontdekt had. Maar ik heb ze nu ook nog herontdekt. I k wist niet dat ze zo leuk waren van dichtbij. Ze smaken ook heel goed. Ik heb een fase achter de rug waarin ik een kwartier lang mijn benen richting mijn hoofd kon schoppen. Dat kon ik trouwens ook in de wieg. Zagen ze ineens de dekens boven de spijlen uit zweven.
Mijn voeten raakten eerst net niet goed genoeg de vloer als ik in mijn loopwagen stond. Hangjongere was ik dus al op jeugdige leeftijd. Ik kwam toen, net als de echte, ook niet vooruit in het leven.
Inmiddels scheur ik door de woonkamer. Mijn ouders hebben ook bij deze activiteit al een paar keer; ‘Uh! Uhhh!’, moeten roepen. Ik begin een patroon te ontdekken.
Ik heb al heel knap een schuifdeurtje geopend, papier uit de printer gehaald en getracht de cd-speler te bedienen.
Al die lenigheid heeft me ook door de APK gekregen. Ik ben goedgekeurd door de manueel therapeute. Ik kan nu net zo goed naar links- als naar rechts draaien, vooral ook met mijn nek.
Iemand heeft mij vorige maand de letter p geleerd. Papa denkt dat het woordje “papa” eraan zit te komen. Maar ik tuf gewoon nog wat p’en voor me uit. Opa denkt dat hij erachter zit.
Mijn eerste goede verkoudheid duurde een maand. Toen heb ik een week rust genomen en ben nu nog steeds bezig met de tweede. Ook de skieterie die ik had opgelopen was over en is weer terug. Het inspireerde papa tot de volgende haiku (5-7-5 lettergrepen).
Titel: Stinkend arm
Een luier per uur
Dat is niet alleen erg duur
Het ruikt ook zo zuur
Papadag is in het leven geroepen. Hij heeft nu tijd voor allemaal nuttige dingen. Zo heeft hij nu de gebruiksaanwijzing van de Nutrilon op de verpakking gelezen. Hij weet nu hoe je deze kunt openen zonder je nagels te breken.
Vaak help ik mama met Farmville. Ja ik weet het. Ze zou ermee stoppen zodra ze weer aan het werk ging, maar dat werkt niet zo met een verslav… O, jee! Nu zeg ik bijna het V-woord.
Ik doe inmiddels ook de wandelwagen. Met het weer van deze winter is dat wel een hele onderneming. Tijdens dit tochtje moest papa voor de kar uitlopen zodat niet mijn snottebel in mijn neus zou bevriezen. Jeetje wat is het koud buiten. Papa is er woest om. Er is geen mogelijkheid tot schaatsen, maar wel moet hij elke ochtend krabben.
Het huis is een beetje beter geïsoleerd nu. Er zijn diverse gaten afgestopt. Hard nodig. Het mogelijke doorgaan van een Elfstedentocht leidde bij papa weer tot een haiku, zijn nieuwste versla… eh… hobby.
Titel: geen twijfel
Of ie komt of niet
Ons oude huis heeft nu al
de tocht der tochten
Mooi winterplaatje