Eline – na week 1:
De hulp was weg, dus binnen de kortste keren liep de hele meute hier weer ongestreken rond. Papa had Agatha nog gewaarschuwd toen ze zo driftig met die bout in de weer was; ‘Doe je voorzichtig met dat ding? Hij is niet veel gewend.’ Mama had achteraf, en tegen beter weten in, nog één poging gewaagd; `Die hydrofiele luiers moet je strijken’, had ze tegen papa gezegd.
* hydrofiele luiers, oftewel; vierkante katoenen lappen. Vóór de Pampers, waren dit echte luier-luiers, maar tegenwoordig zijn het de werkpaarden voor elke zichzelf respecterende baby. Je gebruikt ze als onderdoek op het aankleedkussen, als handdoek, als spuugdoek hoofdkussen in de wieg en in het begin zelfs als weegdoek. Behandelwijze: uit de droger, twee keer vouwen, klap d’rop, klaar. ’s Avonds zitten ze toch allemaal weer in de was. Geen eer aan te behalen.
De strijkplank staat weer in zijn kast, alwaar hij rustig zijn kans afwacht op weer eens bloesje voor een bruiloft.
Tegen
Ik mag graag protesteren maar soms weet ik niet goed waartegen. Misschien ben ik daarom wel anti-sok geworden. Soms draag ik er één, meestal geen. Omdat je ze niet hebt met touwtjes voor achter je oren, of met bretels, blijft dat zo.
Tegenstrijdigheden
De mevrouw van het consultatiebureau is komen kijken. Ze geeft ons adviezen: veel vitamine K geven, steriliseren middels het uitkoken van flessen en spenen hoeft niet meer, 1x per twee dagen in bad is meer dan zat etc. etc. De adviezen stroken daarmee niet met die van kraamverzorger Agatha, wiens adviezen niet strookten met die van de kinderafdeling in het ziekenhuis, waarvan de adviezen afweken van die van de kraamafdeling aldaar… “We kijken wel even”, zegt mama. Wat kan je anders? Misschien moeten die lui eens bij elkaar gaan zitten. Het gaat om mij tenslotte.
Hobby’s
Net als mama zit ik in de chemische scheikunde. Niets groots of zo hoor, ik doe eenvoudige proeven op basis van methaan zwaveloxide dampen. De uitkomst meet ik door goed te luisteren naar het volume van de “Poeh hé!’s” van papa en mama. Ik heb het gevoel dat ik al dicht bij het ideale mengsel ben. Om die proeven goed uit te voeren, kun je het beste 1 1/2 dag geen poepluier produceren. Dat is een nadeel. Het verzamelproduct dat dit uiteindelijk oplevert is niet fraai, dat weet ik ook wel. Als ik me even kwaad maak en de groene prut zit tot op mijn zevende rugwervel (nieuw record), beweert mijn vader dat ik voor hulk oefen.
Kramp
Na het eten krijg ik vaak krampjes. Tijdens mijn wakkeruurtjes kan ik hier zo lang over zeuren dat men niet door heeft wanneer mijn krampgehuil weer is overgegaan in de normale HONGER!!!-kreet. Luister dan toch eens! Ik hoor het verschil zelf prima. Honger gaat zo:
- Ik doe mijn onderlip wat naar beneden.
- Vouw mijn gezicht op, mijn ogen zijn nu één streep met mijn frons.
- Ik roep wat Japanse commando’s:
, spreek uit: “Jahowa! – drnatop!” (Ik weet overigens niet wat dat betekent) - Ik pomp zoveel bloed naar mijn hoofd dat ik rood aanloop.
- Ik haal nog een keer goed adem.
- Mijn dichtzittende ogen dreigen nu naar buiten te ploppen.
- En tenslotte via de startmotor mijn stembanden erbij; wuh, wuh, wuh, WUH, WEEEEEHHHHHH!
En dan hoor je ze roepen; “Ja, het komt eraan. Ja, we zijn ermee bezig.” Het is zaak om op die momenten de druk erop te houden, want ik denk dan bij mezelf; welk gedeelte van “nu!”, begrijpen ze nou niet?
Toen Agatha er was, zei ze dat het goed is, als een kind na het eten snel slaapt. Een kind dat slaapt heeft geen kramp. Papa beaamde dit. Hij zei dat hij dat nog wist van die keer dat hij een kater had. Als Agatha aandachtig luistert komt papa er gespeeld verbaasd achter dat hij het wellicht kon weten naar aanleiding van zijn ervaringen met meer dan 100 katers. Ja, dat was het. Zo zat het… volgens hem. Komediant!
Het was natuurlijk ook wel een beetje makkelijk gesteld van Agatha. Ga mij maar eens aan het slapen krijgen als ik kramp heb. Echt niet! Bij het gesjok met mij rond de tafel hoor ik complete slaapliedjes van tekst veranderen:
Slaap kindje slaap. Daarbuiten loopt een schaap. Een schaap met witte voetjes. Die drinkt zijn melk zo zoetjes, Slaap kindje slaap, daarbuiten loopt een schaap.
Wordt na ronde twintig:
Slaap kindje slaap. Ik zie toch dat je gaapt. Je vader wi-hil wat anders doen, maar dan moet jij eerst jouw ogen toe doen (kleine versnelling) Slaap kindje, slaap. Je vader loopt voor aap.
En dan Suja, suja kindje (Hop hop paardje). Jij moet naar de stal. De koeien eten ’t hooi op, en jij krijgt niemendal.. Kent u dat nog? Is net als ons huis uit 1920. Wat mijn vader er van maakt, gaat zo:
Ik heb een heel mooi meisje, dat slaapt heel erg graag. Gisteren en morgen, maar zeker niet vandaag.
Geinig. Vaak ook werkt het prima hoor. Slaap ik al in de derde ronde. Zelfs het knakken en kraken van Papa’s versleten knieën in de bochten, klinkt me inmiddels vertrouwd in de oren.
Sterrenbeeld
Nu we het toch over geluid hebben; misschien kan ik wel zo hard omdat ik, door het overtijd geboren zijn, een leeuw (23 juli – 22 augustus) ben geworden. 
Papa zegt dat juli een voordeel is als je op school; “wie in mm-mmm-mmm-mm geboren is, sta op!”, gaat zingen. Hij had zelf namelijk nooit meer zin om op te staan als ze eenmaal bij november aanbeland waren.
Vergelijkingen
Ik blijf intussen vergeleken worden met alles en iedereen. Kunnen jullie het soms nog steeds niet hebben dat ik niet op jullie lijk? Enne… Jaba the Hutt? Waarom dat dan weer? En ok, af en toe trek ik wel eens een droge kop met een tuitmondje en wegdraaiende ogen, maar alleen als ik bijna in slaap val. Dat wil dus nog niet zeggen dat mijn vader Arthur Docters Van Leeuwen is.
INCIDENTEN
Het papa gaat even naar de bieb én dan nog even naar de tennisbaan zonder dat te melden incident
Hij zou op zoek gaan naar een boek waarin staat hoe baby’s zich behoren te gedragen. Alsof ik me daar wat aan gelegen zou laten liggen. Als hij terugkomt treft hij mama ontredderd aan. Hij heeft wat uit te leggen. Drie! kwartier na sluitingstijd van de bieb weg zonder te bellen. Dat kan hij niet maken natuurlijk. Zal je altijd zien. Net dan gaat het fout. Mama had mij in schreeuwende krampvorm vast, maar moest ook kolven. Dat kon niet meer uitgesteld worden omdat ze, zoals ze dat vaak zegt: “uit haar tieten knalt”. Eén voor één dan maar, dacht ze. Dat lukte net. Maar toen ging ook nog eens drie keer de telefoon. Omdat ze wachtte op een telefoontje van lactatie-Helma, moest ze die wel opnemen. Maar het waren ook gewoon mensen die mij wilden komen zien. Nou, als ze wat komisch wilden zien, moesten ze nu komen…
Het melk-incident
Het is 16 augustus, nee 17 al. Het is namelijk 01.00 uur. Ik maak papa op mijn manier duidelijk dat ik eten wil. Omdat mijn kleren gedurende de dag onder de verzurende melk zijn gekomen, wil hij me eerst een nieuw pak aantrekken. Hij heeft zeker niet door dat ik geen nieuw pak wil, maar eten? Eventjes extra aanzetten dus. Ik trap met mijn voeten en zwaai zo hard met mijn handen dat papa me Mohammed Ali noemt. Nadat hij het nieuwe rompertje toch aan heeft gekregen, heeft ie het eindelijk door. Eerst maar even eten geven. Maar ik kan nog niet gelijk stoppen met mijn driftbui. Papa moet alle zeilen bijzetten om mij vast te houden en gelijktijdig de melk in de magnetron te doen. Dan gebeurt het. Papa heeft de bovenkant van de fles nog beet, maar de rest glijdt er onderuit, op en over het aanrecht. Ik zie al die lekkere moedermelk uitgespreid liggen, en denk; verrek, dat verwarmden we toch altijd in verticale vorm? Papa roept nu een meneer aan. Omdat die meneer niet direct reageert, doet ie het nog maar een keer, en nog eens. Ik moet zeggen, ik had nergens een meneer gezien. Ik mag niet in papa’s armen wachten op nieuwe aanvoer van melk. Op weg naar de wieg blijft hij nog steeds vergeefs proberen contact te krijgen. Die meneer was ook niet zo slim volgens mij. Tenminste, papa noemt hem elke keer “die domme”, of zo. En daarover gesproken; papa hoefde zich de volgende dag niet van de domme te houden. Zijn uitgebreide dweilwerk ten spijt; alle keukenkastjes, en -laatjes zaten nog onder de druipsporen… Mama had ’s morgens grote belangstelling voor hetgeen zich allemaal had afgespeeld… Begin maar te praten. Geeft ie mij de schuld! Dat slaat nergens op, want ik profiteer nog zeker vijf weken van de periode waarin ik niet geacht word oorzaak-gevolg-verbanden te kunnen leggen.
–
Dinsdag 17-08-2010.
Helma heeft (dus) gebeld en is langs gekomen. Ik kan het nog; borstdrinken. Had ik me een beetje zorgen over gemaakt. Je wil je mama natuurlijk niet teleurstellen. Maar misschien blijk ik het verleerd, doe ik het te zacht en komt er niks uit, of ik doe het te hard en maak die dingen weer stuk. Ik heb, zoals altijd, gewoon mijn best gedaan. Twee keer gaat het echt geweldig! Papa wordt op zijn werk gebeld met het goede nieuws. Men is tevreden. En als men het is, is man het zeker (grap geleend van Marleen).
Ehh…
Jep, ze zijn weer stuk.
De volgende dag doe ik het met een hoedje.
* tepelhoedje met uitsparing voor mijn neus. Kan ik gewoon blijven ademen. Ik vind het allemaal prima. Mij maakt het niets uit wat ik te eten krijg, en hoe dat al dan niet verpakt is. Dat hoedje lijkt voor nu te werken. Wordt (ongetwijfeld) vervolgd.
Huishoudelijk
Qua eten gaat het in zijn algemeenheid beter hier. Papa vergeet inmiddels weinig ingrediënten van gerechten meer. Hij kent nu ook de Albert Heijn. Ook is het goedje meestentijds gaar. Soms wel weer overgaar. Van mama mag hij nog door oefenen. “Binnen te houden”, is voor haar een ruime voldoende. Over ingrediënten nog even het volgende: Een ijzerhoudende flessenborstel hoort niet thuis in de magnetronsterilisator. Dat weet mama nou. Het kostte een (gesmolten) speen en mogelijk een stuk installatie van haar nieuwe kolfmachine. Zonde hoor.
Ik ga inmiddels naar de vier weken en aardig richting 5 kilo. Ik ben erg tevreden. Op commando lachen doe ik nog niet. Dat vind ik maar functieloze, kouwe drukte om niets. Alleen als ik denk, nu hebben ze het echt even nodig, doe ik mijn zogenaamd onbewuste trucje:
Zijn ze weer helemaal ingepakt. Sukkels!